سالهای اول طلبگی یکی از اساتیدمان را الگوی خودمان قرارداده بودیم و مثل او که روز و شب نداشت، نه شب خواب درست داشتیم نه روز، به خیال خودمان داریم سلوک می کنیم، چند سالی گذشت دیدیم نه از درس چیزی فهمیده ایم و نه از رشد اخلاقی خبری است.
از آن گذشته، نقل محفل اساتید هم داستنهایی بود که از بعض علمای عظام نقل می کردند؛ می گفتند آن عالم بزرگ از سر شب مشغول مطالعه بود و با بانگ اذان صبح متوجه شد یک شب را به صبح  رسانده و گذر زمان را نفهمیده است.
از این دست نقلها برای طلاب جوان و مبتدی حوزه زیاد است و طلاب فکر می کنند برای موفقیت علمی شبها را باید بیدار ماند و درس خواند و به اصطلاح اساتید دود چراغ خورد.
متاسفانه این سفارشات زندگی علمی و اخلاقی طلبه را به هم ریخته و وی را هم از درس می اندازد و هم از رشد و سلوک اخلاقی.
حجت الاسلام و المسلمین عبدالقائم شوشتری در کتاب «غم عشق» که به بررسی گامهای سیر و سلوک می پردازد در مورد میزان خواب سالک اینگونه می نویسد:  «در شبانه روز کمتر از۶ساعت و بیشتر از ۸ساعت نخوابید. مرحوم آیت اللّه علامه ی طباطبایی-رضی اللّه عنه-در اولین ارتباط به بنده فرمودند : کمتر از ربع شبانه روز نخواب، بیشتر از ثلث هم نخواب.»
از این سفارش صاحب تفسیر شریف المیزان برمی آید، طلبه حتی برای رشد اخلاقی نیاز به استراحت کافی دارد چه رسد به تمرکز در مباحث علمی و درسی که با خستگی و خواب آلودگی به هیچ وجه امکان پذیر نیست.
طلبه می تواند با تنظیم خواب خود به صورت ۴ تا ۶ ساعت خواب شبانه و ۲ ساعت خواب در میانه روز سلامتی مناسب بدنی و نشاط روحی و روانی را به دست آورده و به کسب علم بپردازد.
ناگفته پیداست که هر چه ساعت خواب شبانه زودتر باشد، هم اعمال عبادی سحر و نماز صبح با نشاط تر خواهد بود و هم ذهن انسان آمادگی بیشتری در ابتدای صبح برای کسب معارف خواهد داشت.